Hardop lachen
The Ultimate Hitchhiker’s Guide to the Galaxy (Douglas Adams) is wel een klassieke must read, zeker als je van Science Fiction houdt, zoals ik. Het gaat over een wat ogenschijnlijk sneue Brit (Martin Freeman kan dat denk ik goed vertolken in de film – nog niet gezien), die op hilarische en zeer onwaarschijnlijke manier in de ruimte terecht komt, en daar rond gaat zwerven met een aantal andere personen – al dan niet buitenaards. Adam’s schrijfstijl is zeer aanstekelijk, vooral de dialogen zijn op z’n tijd hilarisch. Inderdaad, hardop lachen. (Ik ben geslaagd voor de test).
Ongedwongen
De boeken zijn gebaseerd op een radioserie voor de BBC eind jaren ’70. Dus natuurlijk komt het dan wat gedateerd over soms, maar dat maakt totaal niet uit. Eigenlijk maakt alles totaal niet uit, bij het lezen van dit boek. Je hoeft niks te snappen, niks te doorgronden, want het slaat helemaal nergens op. En dat is ontzettend bevrijdend. (Vooral als je dit leest tijdens je zwangerschapsverlof haha).
Trucje
Het boek telt honderden bladzijden, en aanvankelijk dacht ik: Daar ben ik zo doorheen. Het is zo grappig geschreven, zo nieuw, zo anders dan wat ik gewend ben, dat ik daar zo doorheen ben. En dat was ook zo voor de eerste 600 bladzijden. Ik smulde van de onzin, grappige dialogen en onnozele personages. Maar op een bepaald moment kende ik het trucje wel, en was het niet meer zo boeiend. Eigenlijk had ik het laatste boek over kunnen slaan, dan had ik denk ik met meer leesplezier op het gehele boek teruggekeken.
Toch neemt dat het plezier niet weg dat ik aanvankelijk heb beleefd bij de eerste paar honderd bladzijdes. Ik heb me echt vermaakt (en dat kon ik wel gebruiken haha). Spijt heb ik dus niet. Maar ik was stiekem wel blij dat het uit was, en dat ik aan iets nieuws kon beginnen. Of mag ik dat niet zeggen??