Nu eens niet een recept, maar een recensie. Van restaurant Fritschy in historisch Delfshaven in Rotterdam. Wij hebben meestal niet veel nieuws te melden op het gebied van restaurants, want als er iets te vieren is, gaan we altijd naar ons favoriete restaurant Soit in Rotterdam of als er iets in Brabant te vieren is, naar de Egelantier. Maar nu had ik een Bongo gekregen voor mijn afstuderen, en die konden we nu – 5 maanden na dato – eindelijk eens verzilveren. Over verzilveren gesproken, toen ik de Bongo erbij pakte toen we wilden gaan betalen, kwam ik erachter dat je je online aan had moeten melden. Dat had ik nog niet gedaan, dus konden we er helemaal niks mee. Lekker goed voorbereid…. Ik moet toegeven, op zulke momenten is internet op je telefoon toch wel handig. Gelukkig zat ik er niet alleen, met mijn internetloze telefoon.
Een belangrijk detail van een Bongo is dat je maar uit een beperkt aantal restaurants kan kiezen. Ik ging netjes zoeken op de site. Er bleken maar liefst vier restaurants in Rotterdam aangesloten te zijn aan dit arrangement. Of beter gezegd: drie. Een van de restaurants kreeg namelijk allemaal 1-en op iens en was inmiddels al gesloten. Die twee feiten hadden vast veel met elkaar te maken. Uit de rest van de restaurants konden we nog kiezen uit twee eetcafes, die “mwa” kregen op iens. We wilden echt een bijzondere plek om iets te vieren, dus die twee werden het niet. Dan bleef alleen nog Fritschy over. Aanvankelijk bezorgde het concept mij rechtopstaande haren in de nek, want ze werken bij Fritschy met “kleine hapjes” en “verrassingsmenu’s”. Daar moet ik eigenlijk nooit veel van hebben. Ik wil gewoon recht-toe-recht-aan, weten wat er op mijn bord ligt, en ook gewoon een gevuld bord, dat ik weet: “Dit is avondeten.” Maar Fritschy kreeg goede cijfers op iens, en het zag er bijzonder uit. Proberen dus maar!
En het was helemaal de moeite waard. Het restaurant heeft de sfeer van een sjieke salon in ouderwetse landhuizen, heel knus en bijzonder, inclusief kroonluchters en druk dessin behang. Het zat er helemaal vol; ook een goed teken. De hapjes waren erg lekker, en ook prima te begrijpen als maaltijd. Toen ik er eenmaal zat, vond ik het idee van een verrassingsmenu ook eigenlijk wel leuk. Toch een manier om dingen te eten die je normaal niet zo snel zou bestellen. Behalve de scheermessen (als enige hapje maakten die niet), hebben we alles op – zelfs zeer malse octopus. De bediening was ontzettend vriendelijk (onze jas werd netjes aangenomen, en bij elke gang werd uitgelegd wat we kregen, en van te voren werd naar dieetwensen en wat je niet lust gevraagd) en ook flexibel. Marc had bijvoorbeeld meer trek dan wat er aangeboden werd, en er werd zonder moeite een extra gang gebracht. Het enige vervelende was dat de gangen al behoorlijk waren afgekoeld voordat ze op tafel kwamen. Verder dus helemaal tevreden. Dit trouwens in tegenstelling tot de mensen van het tafeltje naast ons. Die gasten lieten op een onvriendelijke manier (“Het was niet te vreten”) weten dat het ze niet gesmaakt had, terwijl ze na hun “opbouwende kritiek” geen compensatie wensten van het restaurant. Ik wist niet waar ze het vandaan haalden. Ouderwetse rolleyes zijn hier op z’n plek. Ik weet niet of ik er snel terug zou gaan, omdat ik niet altijd zin heb in verrassingen. Maar als zich weer iets bijzonders voordoet, en ik heb zin in een verrassing, staat Fritschy hoog op mijn lijstje.
En oh ja: Om in de sfeer van de verrassingen te blijven, zo vond ik mijn fiets terug toen we rond 23.00 licht aangeschoten weer naar huis gingen. De vogels uit de omgeving hadden blijkbaar ook lekker gegeten.
Nu dat ik zeeën van tijd heb naast mijn leuke baan, kan ik gewoon dingen bakken omdat ik daar zin in heb. Er is niemand jarig, er is niets anders te vieren – ook het voorjaar nog niet – maar ik had zin om deze taart te maken. En oké, laat ik toegeven: de houdbaarheidsdatum van de marsepein kwam toch wel akelig dichtbij… Ik heb hetzelfde gedaan als mijn eerste marsepeinen taart tijdens de workshop taart decoreren in november 2011. Nu zijn voor de rest van de week mijn handen vuurrood van het kleuren van de marsepein. Tssk…! Maar eh, ik doe ook hele nuttige dingen hoor. Echt!
